1. Trudne początki

- Panno Granger proszę, aby przyszła pani do mnie po kolacji.

- Dobrze pani profesor- odpowiedziała grzecznie Gryfonka, odprowadzając wzrokiem nauczycielkę, która wyszła z Sali.

- Już zdążyłaś coś zrobić?- zapytał Ron, nakładając kolejną porcję pieczonych ziemniaków na talerz.

- I to bez nas- odparł z wyrzutem Harry.

- Przypominam wam, że to w większości przypadków ja miałam kłopoty przez was- zauważyła Hermiona.

- Drobny szczegół- machnął ręką Złoty Chłopak i zatopił zęby w kurczaku.

- Nie zamierzasz nic jeść?- zmieniła temat Ginny z zaciekawieniem przyglądając się przyjaciółce.

- Przecież jem- wskazała na talerz gdzie znajdowała się sałata, marchewka i trochę pomidorów.

- Mówię o normalnym jedzeniu, a nie karmie dla królików- odpowiedziała z obrzydzeniem, przyglądając się posiłkowi starszej koleżanki.

- Jejku Ginny, mam zamiar schudnąć, a nie uda mi się to jeśli będę opychała się tym wszystkim- machnęła ręką wskazując stojące obok nich pyszności.

- W takim razie powodzenia- mruknęła bez przekonania rudowłosa dyskretnie przyglądając się sylwetce siedzącej obok dziewczyny- Ale ja tam uważam, że nie musisz chudnąć.

- Najważniejsze, że ja tam uważam.

- Okej- podniosła ręce w geście kapitulacji, wracając do jedzenia.

***

Cicho zapukała do gabinetu dyrektorki i po usłyszeniu zaproszenia delikatnie pchnęła drzwi. Pomieszczenie prawie się nie zmieniło od czasu zarządzania szkołą Dumbledore’a. Jedyną różnicą było to, że pokoju nie wypełniał śpiew feniksa, a na ścianie nie wisiał miecz Gryffindora, który zaginął w odmętach banku Gringotta.

- Dobry wieczór pani dyrektor- przywitała się, wchodząc.

- Oh, dobry wieczór Panno Granger- odpowiedziała Minerwa McGonagall, wychylając się zza stosu pergaminów, które leżały na jej biurku- Jak zapewne wiesz zostałaś wybrana przez profesora Dumbledore’a na Prefekta Naczelnego- zaczęła kiedy Gryfonka zajęła miejsce na fotelu.

- Tak, zostałam o tym poinformowana- powiedziała przypominając sobie list przyniesiony przez sowę pod koniec lipca.

- Jednakże, profesor  Dumbledore zaznaczył w testamencie kto ma być drugim Prefektem.

Nie. Nie mów, nie mów, nie…

- Tą osobą jest Dracon Malfoy- zacisnęła usta w linię.

No  i powiedziałaś.

Kasztanowłosa westchnęła tylko cicho jeszcze bardziej zagłębiając się w fotelu.

- Panno Granger, dobrze się pani czuje?- zapytała wyraźnie zaniepokojona.

No nie wiem, właśnie dowiedziałam, że mój największy wróg, który przy każdej okazji wyrywa mnie i ośmiesza przed innymi będzie ze mną mieszkał w dormitorium do końca roku szkolnego chyba, że wcześniej wykończymy się nawzajem. Powinnam skakać z radości, nie sądzisz?

- Tak, pani dyrektor. Ja … spodziewałam się tego- wyjaśniła swoje zachowanie- Profesor Dumbledore wierzył, że dobro można znaleźć we wszystkich. Nawet w takim Malfoy’u.

Ty stary Dropsie. Masz szczęście, że nie żyjesz, bo gdybym cię dostała w swoje ręce to zniknąłby ten twój uśmieszek.

- Rozumiem panno Granger- oznajmiła nie mając pojęcia o tym, że w głowie ta niepozorna Gryfonka uśmierca byłego dyrektora na wszystkie możliwe sposoby- Proszę tylko się nie pozabijajcie.

***

- Granger, zabiję cię- przejście w obrazie otworzyło się ukazując sylwetkę wściekłego Ślizgona.

- Okej, czekam- mruknęła, nie przerywając przeglądania książek w biblioteczce.

- Jak śmiesz zajmować MOJE dormitorium- krzyknął, podchodząc do niej.

- Ej, ej chyba się trochę rozpędziłeś- odwróciła się- Ja tu byłam pierwsza. Jak ci coś nie pasuje to spadaj. Płakać nie będę.

Draco podniósł brew, a na jego twarzy pojawił się dobrze znany uśmieszek:

- Zobaczymy kto szybciej pęknie- powiedział zmysłowym głosem, przybliżając się do niej.

- Jestem pewna, że ty.

- Ah tak?- zrobił krok, zatrzymując się kilkanaście centymetrów od niej.

- Tak- odpowiedziała, podnosząc głowę żeby lepiej widzieć współlokatora. Niestety mogła się poszczycić zaledwie 162 centymetrami, co przy blondynie, który mierzył 190 wyglądało dość komicznie.

- Jeszcze zobaczymy- warknął po czym odskoczył od niej by przypadkiem jej nie dotknąć. Odwrócił się na pięcie i wyszedł z dormitorium.

Hermiona westchnęła cicho, poprawiając rękaw bluzki, który niebezpiecznie się obniżył.

To będzie ciężki rok- pomyślała po czym poszła odwiedzić przyjaciół, którzy już pewnie czekali na nią w wieży Gryffindoru.

***

Dwie godziny później dwie Gryfonki wyszły na korytarz.

- A tak w ogóle to gdzie jest ten twój pokój?- zapytała Ginny na chwilę przerywając wcześniejszą rozmowę( a raczej swój monolog) o lakierach do paznokci.

- Na parterze- mruknęła- Na lewo od wejścia i korytarzem do końca.

- Super- pokiwała głową uznaniem, skręcając we wspomniane miejsce- Będziesz miała wszędzie blisko.

- Taaa…

- Nie martw się, będziemy cię często odwiedzać- pocieszyła ją, zatrzymując się przed obrazem, na którym namalowana była piękna kobieta, siedząca przed lustrem.

- Dzięki- rozpromieniła się trochę- „Magia”.

- Dobrze- uśmiechnęła się postać z obrazu, odsłaniając przejście.

- Na gacie Merlina- szepnęła Ruda, patrząc na pomieszczenie z wytrzeszczonymi  oczami.

Trzeba przyznać, że było się nad czym zachwycać. Po prawej stronie od wejścia znajdowała się ściana, za którą była mała, ale przestronna kuchnia. Dalej, w centralnej części pomieszczenia stał duży, ciemny stół. Od niego, aż po sam koniec pokoju umieszczone były duże okna, przez które można było wejść na taras. Naprzeciwko wejścia stała duża kanapa, a nieco dalej kominek. Niedaleko stały dwa fotele. Po lewej stronie wybudowano szerokie schody, pod którymi była biblioteczka.

- Poczekaj aż zobaczysz resztę- przerwała „zawieszenie” przyjaciółki, prowadząc ją na górę.

Tam zachwyt Weasley’ówny był jeszcze większy. Naprzeciwko schodów była łazienka, w której znajdowały się: wanna(lub prysznic, jak kto woli), toaleta, zlew, lustro i szafki. Drzwiami przechodziło się do garderoby, z której- tak  jak z łazienki- wychodziło się do małego przedpokoju. Znajdowało się tam okno i dwie sypialnie tej samej wielkości.

- Zapraszam do mojego królestwa- otworzyła pierwsze drzwi.

Teraz młodsza Gryfonka wyglądała jakby miała zemdleć. Po prawej strony od wejścia stało biurko, a za nim regał i mały stolik. Po lewej zaś, kilka szafek oraz gigantyczne łóżko, nad którym było okno.

- Nie wierzę- odezwała się w końcu Weasley potrząsając głową- Wszystko tu jest cudowne.

- Granger!- dobiegł do ich uszu krzyk.

- Poza jednym szczególikiem- westchnęła po czym spojrzała w kierunku schodów gdzie wchodził ów „szczególik”.

- Musisz mi oddać swoją połowę garderoby- powiedział, wchodząc do jej sypialni oczywiście bez zaproszenia. Skrzywił się, z niesmakiem przyglądając się bordowym ścianom.

- Nie ma mowy- zaprotestowała Hermiona.

- Przecież ty tam nic nie trzymasz- tłumaczył.

- Bo jeszcze nie rozpakowałam swoich ubrań- warknęła.

- Znając ciebie to lepiej żebyś ich nie wyciągała- uśmiechnął się ironicznie.

- Spadaj- powiedziała, wypychając go z pokoju- I nie ruszaj mojej połowy.

- Ale…- dalsza wypowiedź została zagłuszona przez huk zamykanych drzwi.

***

 Pojedyncze promienie słoneczne przedostawały się przez zasłony, nadając wnętrzu pomarańczowego blasku. Hermiona powoli otworzyła oczy i przeciągnęła się, siadając na łóżku… chwila. Kto normalny się tak budzi?

Znienawidzony przez nią dźwięk budzika wyrwał ją z pięknego snu. Ze złością uderzyła w przycisk przerywając hałas i z powrotem zakopała się w kołdrze.

Pięć minut później uciążliwe pikanie, które po raz kolejny zakłóciło ciszę zakończyło się z upadkiem budzika, a dziesięć minut później szatański przedmiot skończył swój żywot rozwalony o drzwi. Z głośnym jękiem sturlała się na podłogę, obiecując, że dzisiaj pójdzie wcześniej spać. Wstała niezdarnie i ruszyła w stronę garderoby. Wybrała zwykłe jeansy i obcisły t-shirt z dekoltem w łódkę. Oczywiście nie za dużym, bo przecież szła na lekcje. Otworzyła drzwi i  weszła do łazienki, kładąc wszystko na szafce. Zabezpieczyła drzwi zaklęciem aby przypadkiem jej „genialny” współlokator nie złożył jej niezapowiedzianej wizyty i szybko się wykąpała. Dokładnie umyła zęby( córka dentystów, to do czegoś zobowiązuje) i ubrała bieliznę. Związała włosy w niechlujnego koka, po czym otworzyła szafkę i wyciągnęła wszystkie potrzebne kosmetyki. Spojrzała w lustro i wypuściła powietrze z głośnym świstem. Hermiona Granger nie była taka idealna jak może się wydawać. Na jej twarzy można było dostrzec liczne blizny i wypryski, a pod oczami miała cienie spowodowane nocnym czytaniem i koszmarami męczącymi ją po wojnie. Nałożyła grubą warstwę podkładu oraz przykryła niedoskonałości i cienie korektorem. Utrwaliła wszystko pudrem i pomalowała rzęsy. To, że nie malowała się jak niektóre Ślizgonki nie znaczyło, że wcale tego nie robiła. Założyła resztę ubrań i rozpuściła włosy. Z zaskoczeniem stwierdziła, że są nienaturalnie proste, a przecież nic z nimi nie robiła. Nie zawracała sobie jednak  tym głowy tylko ruszyła do drzwi. Nie zamierzała się spóźnić już pierwszego dnia.

***

Obudził się i spojrzał za zegarek- 5:23. Westchnął i przejechał dłonią po twarzy. Nigdy nie umiał długo spać. Wyjątkami były poranki po imprezach. Wtedy może wstawał rano, ale po dwóch dniach spania. Podszedł do okna i odsłonił je, wpuszczając do pokoju trochę światła. Udał się do garderoby i ubrał na siebie szary dres oraz sprany t-shirt, licząc na to, że nikt nie zobaczy go w takim wydaniu. Pocieszył się myślą, że niewiele osób wstaje o tak wczesnej porze, a nawet jeśli to nie powinien nikogo spotkać w pobliżu tarasu. No, może poza ludźmi(głównie  dziewczynami, ale wyjątki też się zdarzały), którzy go uwielbiali oraz tymi, którzy go- ładnie to ująć- niezbyt lubili ( w tej grupie mężczyzn było znacznie więcej). No, ale przecież nie każdy może mieć taki ciało, włosy, uśmiech, oczy… po prostu być nim.

Ah, jak to dobrze być Malfoy’em- pomyślał po czym zszedł po schodach i wyszedł pobiegać.

***

Wrócił zadowolony do pokoju. Była ładna pogoda, za bardzo się nie zmęczył, a przy wejściu kopnął to rude coś, co miało przypominać kota.

Czy coś może mi zepsuć humor?- wyszedł z sypialni i ruszył do łazienki- A no tak- Granger.

Stanął obok ściany i już chciał się na nią drzeć, kiedy nagle drzwi gwałtownie się otworzyły, uderzając w jego arystokratyczną twarz.

- Eee… Malfoy?-  zapytała Gryfonka, wychylając się. Z ulgą stwierdziła, że nic mu się nie stało. Nie chciała mieć go na głowie już pierwszego dnia, prawda?

- Nie, kurwa Weasley- warknął trzymając się za nos- Mogłaś patrzeć gdzie otwierasz drzwi.

- Jak niby miałam patrzeć przez drzwi?

- Podobno jesteś jedną z najmądrzejszych czarownic- ironizował- Wymyśl coś.

- A może- zaczęła, mrużąc oczy- jestem tak wspaniałomyślna, że uznałam, iż przyda ci się operacja plastyczna. A jako, że nie masz zamiaru wyciągać pieniędzy ze swojej skrytki na takie rzeczy, byłam zmuszona do wykorzystania drastycznych środków- uśmiechnęła się jak rodowita Ślizgonka i nawet na niego nie patrząc, odeszła.

Jeszcze się policzymy, szlamo- pomyślał po czym wszedł do łazienki. Na jego twarzy pojawił się szatański uśmieszek, kiedy spojrzał na pozostawione przez nią kosmetyki- I już nawet wiem jak.

***

- Robiłaś cos z włosami?- zapytała przy wejściu Ginny.

- Ciebie też miło widzieć, kochana. Ależ oczywiście, że dobrze mi się spało- zironizowała.

- Tak, tak- Ruda machnęła ręką- Są jakieś proste i ciemniejsze.

- Ciemniejsze?- zdziwiła się Miona, siadając przy stole- Myślałam, że to przez światło albo coś.

- Nie- stwierdziła po czym spojrzała na nią z ukosa- A nie, czekaj! Nie, też nie.

Całe śniadanie przyjaciółka patrzyła na nią z różnych punktów widzenia.  To stała nad nią, to obniżała się tak, że prawie cała znikała pod ławką. Raz nawet zrobiła gwałtowny skręt w lewo, przez co przerażony Neville prawie zaatakował ją swoją kanapką.

***

- Ciągle są jakieś dziwne.

- Potem pomyślimy- powiedziała- (aktualnie) ciemnowłosa po czym, po podaniu hasła, weszła przez dziurę za obrazem – Są ważniejsze sprawy niż moje włosy.

- To przecież sprawa wagi państwowej- stwierdziła ze śmiertelną powagą- Już widzę te nagłówki. „Zbawczyni czarodziejskiego świata zmieniła fryzurę”- zachwycała się- Albo te mugolskie. „Hermiona Granger wspaniała…”

Nie dokończyła, ponieważ wściekła przyjaciółka położyła jej rękę na buzię. Głową wskazała na blondyna, który z zaciekawieniem im się przysłuchiwał.

- Niestety Malfoy- zreflektowała się Weasley’ówna- Będziesz musiał się namęczyć, jeśli chcesz się dowiedzieć.

- Jakby mnie to obchodziło, zdrajczyni krwi- warknął zły, że go przyłapały.

- No, tak- walnęła się ręką w czoło- Ale my głupie Mionka.

- Cieszę się, że w końcu to zrozumiałyście- powiedział, na co one się zaśmiały i udały do pokoju Panny Granger.

- Czekaj- zatrzymała Hermionę- Idę do łazienki.

-Okej, będę u siebie- odparła brunetka po czym poszła do swojej sypialni.

***

Rudowłosa umyła ręce i przyglądała się jeszcze swojemu odbiciu  w lustrze, kiedy do jej uszu dobiegł przerażony krzyk przyjaciółki.

 ***

 Oto jest pierwszy rozdział. Miałam nadzieję, że pojawi się on wcześniej, ale niestety moi nauczyciele stwierdzili, że wspaniałym pomysłem będzie się trochę poznęcać. W efekcie mam już stertę prac domowych, zapowiedzianych kilka kartkówek i sprawdzian. A jako, że prawie cały poprzedni miesiąc leżałam plackiem na plaży mój mózg nie jest w pełni gotowy na myślenie o czymś innym niż odpoczywaniu. Myślę, że rozdział 2 pojawi się za tydzień. Może dodam go szybciej, ale nic nie obiecuję. Gorąco namawiam Was do komentowania, żebym wiedziała czy ktoś to w ogóle czyta.