4. Usiąść albo nie usiąść- oto jest pytanie

Ginny spojrzała na Blaise’a i w tej samej chwili oboje pobiegli na górę. Pędzili na złamanie karku, byle tylko zdążyć zanim wydarzy się katastrofa.

Rudowłosa z głuchym łoskotem wpadła na drzwi i zaczęła szarpać klamkę. Wydawała przy tym dziwne dźwięki, ni to jęki, ni to szloch, który Zabini na pewno by wyśmiał gdyby nie to, że jej najlepsza przyjaciółka próbuje się zabić. A przynajmniej miał nadzieję, że jeszcze próbuje. Nie żeby życzył jej źle, ale lepsza Hermiona , która jest lekko oszołomiona i nieszczęśliwa, niż martwa.

— Hermiono! Hermiono, nie rób tego! — krzyczała panna Weasley, waląc piąstkami w drzwi. Łzy spływały po jej policzkach, mieszając się z tuszem i tworzyły ciemne plami pod jej oczami. Zdecydowanym ruchem odgarnęła kosmyki, które spadły jej na twarz i przykleiły się do skóry po czym po raz kolejny walnęła w drewno.

— A może po prostu otworzymy te drzwi zaklęciem? —zaproponował ciemnoskóry, który nie mógł już dłużej bezradnie patrzeć na cierpienie Gryfonki. Wyglądała jakby miała zaraz zemdleć albo wyskoczyć przez okno. Albo jedno i drugie, co chyba nie było do końca możliwe.

Wspomniana dziewczyna odwróciła się do niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Jej brew była podniesiona do góry, a oczy zmrużone. Wyciągnęła palec w jego stronę po czym powiedziała:

— Myślisz, że ona byłaby taka głupia? Jeśli nie będzie chciała otworzyć to my się tam nie dostaniemy — syknęła po czym znowu zajęła się uderzaniem o drzwi i nawoływaniem przyjaciółki.

Blaise westchnął cicho i złapał się za głowę. No tak. Czego mógł się spodziewać po najmądrzejszej dziewczynie od czasów Roweny? Że tak po prostu zapomni zamknąć drzwi? Przeklinając w myślach swojego przyjaciela, a także to, że zrobił coś tak głupiego i nieodpowiedzialnego jak uderzenie kobiety położył rękę na ramieniu Rudej, starając się ją uspokoić.

Kobieta odwróciła się do niego, patrząc wymownie na dłoń, którą ją dotykał, a potem prychnęła gniewnie.

Blaise, nic sobie nie robiąc z gniewnego wzroku Gryfonki przyciągnął ją do siebie, zamykając w szczelnym uścisku.

— Nie histeryzuj — szepnął jej do ucha po czym zwołał w stronę drzwi: — Hermiono, wiem, że mnie słyszysz! Malfoy to dupek i naprawdę nie wiem, czemu się jeszcze z nim zadaję. Ale znam go bardzo długo i wiem, że najbardziej go wkurzysz, kiedy się tym nie przejmiesz.

Oboje nasłuchiwali odpowiedzi, która jednak nie nadeszła. Ginny odwróciła się w ramionach Blaise’a i spojrzała na niego smutnymi oczami.

— Hermiono, oni by tego nie chcieli.

Nieznośną ciszę przerwał dźwięk otwieranych drzwi, a po chwili stanęła w nich panna Granger. Miała opuchnięte oczy i czerwone plamy na policzkach.

Rzuciła się rudowłosą i przytuliła ją, szlochając. Zarzuciła jej ręce na szyję, co pozwoliło dostrzec Zabini’emu zakrwawione nadgarstki, które teraz brudziły białą bluzkę przyjaciółki.

— A to co? — zapytał, delikatnie ujmując jej rękę.

Ciemnowłosa tylko spojrzała się na niego smutnymi oczami, w których zalśniły łzy. Nie pozwoliła im jednak wypłynąć, stwierdzając, że już dość się na dzisiaj wypłakała.

— Ja już nie daję rady — wyszeptała, tłumacząc swoje zachowanie.

Dopiero teraz Ruda zwróciła uwagę na rany, które miała dziewczyna. Popatrzyła na nią z zaskoczeniem, a potem jeszcze mocniej przytuliła i zaprowadziła do łazienki by opatrzeć obrażenia.

— Zabini, bądź tak miły i nakop Malfoy’owi za mnie, bo jak ja go dostanę w swoje ręce to będzie się modlił o to, żebym tylko mu coś złamała — warknęła, wcierając w nadgarstki Hermiony jakąś podejrzanie wyglądającą, zieloną maź.  

***

— Jak ona się czuje? — Pansy Parkinson podbiegła do zdumionej Ginny.

— Eee..kto? — zapytała zaskoczona, z uwagą przypatrując się Ślizgonce.

— Jak to, kto? Hermiona! — Dafne Greengras zjawiła się zupełnie niespodziewanie.

— Już…lepiej — odpowiedziała, ostrożnie dobierając słowa.

— Nie ma potrzeby żebym na nim usiadła? — wtrąciła się Millicenta, która samym wyglądem mogła przestraszyć grupę uczniów.

— Ale na kogo? — rudowłosa była zdezorientowana. Patrzyła na trzy dziewczyny, żądając wyjaśnień.

— No, to chyba logiczne, że na Malfoy’a — odparła jakby to była najprostsza rzecz na świecie- Wiesz jak na nim usiądę, to tak szybko nie wstanie.

To akurat mogło być prawdą. Millicenta wyglądała na osobę, która mogłaby walczyć ze słoniem, nosorożcem i gepardem. I to jednocześnie.

Nagle zza zakrętu wyszedł obiekt ich rozmowy. Zadowolony uśmiech zniknął z jego twarzy, kiedy zobaczył Ślizgonki rozmawiające z Weasley’ówną. Mało tego, wszystkie wyglądały jakby chciały go co najmniej zabić.

— Weźcie przestańcie gadać z tą zdrajczynią — warknął, podchodząc bliżej.

Na te słowa Pansy z sykiem wciągnęła powietrze. Zrobiła kilka kroków i hardo spojrzała mu w twarz.

— Bo co? Bo mnie uderzysz?

W tym momencie blondyn zrozumiał wszystko. A przynajmniej to, co chciał rozumieć. Z zaskoczeniem popatrzył na dziewczyny stojące przed nim i znudzonym głosem zapytał:

— Serio? Wy też? Przecież to tylko szlama, która…

TRZASK!

— Ty chamie! — Dafne wydarła się na niego, rozcierając dłoń. Zachwiała się na wysokich szpilkach we wściekle różowym kolorze, ale zaraz odzyskała równowagę — Jak możesz? Ty, ty…

— Nie przemęczaj się ślicznotko, bo ci tipsy odpadną — powiedział Draco po czym zaśmiał się z własnego żartu.

— Jak się zaraz nie ogarniesz to wbiję ci te tipsy w twoją paskudną gębę!

— Mhm…już to widzę — uśmiechnął się ironicznie po czym wyminął je bez słowa.

­— Mili, nie! — wrzasnęła Pansy kiedy dziewczyna wzięła rozbieg i rzuciła się na mężczyznę. Upadli na podłogę z głośnym hukiem i jęknęli równocześnie.

— Ała, Malfoy. Czemu jesteś taki kościsty? — zapytała, ciągle na nim leżąc.

— A czemu ty jesteś taka tłusta? — warknął, ledwo biorąc oddech — Zginę przygnieciony przez wieloryba.

— Dobra, Mili, daj sobie z nim spokój. Potem sobie pocierpi — Dafne podała rękę dziewczynie po czym pomogła jej wstać.

Wszystkie spojrzały się na Gryfonkę, która teraz stała na środku z otwartą buzią.  

— Tak to się właśnie u nas załatwia — odparła Pansy.

***

— Wzywała mnie pani, pani dyrektor? — panna Granger niepewnie weszła do gabinetu, rozglądając się na boki. Nie miała pojęcia, czemu się tu znalazła. Nie zrobiła przecież nic złego, bo cały dzień przesiedziała w swojej sypialni, płacząc.

— Tak, usiądź proszę — wskazała na fotel, a kiedy Gryfonka zajęła miejsce powiedziała: — Jak dobrze wiesz, w tym roku w naszej szkole jest więcej osób mugolskiego pochodzenia niż w ostatnich latach. W związku z tym postanowiliśmy z innymi nauczycielami, że pomożemy tym uczniom się odnaleźć za pomocą tego.

Hermiona popatrzyła na wskazany przedmiot i otworzyła oczy ze zdumienia. Stał tam…telefon. Prawdziwy telefon. Miał słuchawkę, przyciski, a także poskręcany kabel.

— Widzisz, jest tylko jeden problem. Nie mam pojęcia jak się go używa — rozłożyła ręce, a potem nachyliła się nad słuchawką: ­— Halo? Czy ktoś mnie słyszy?

Gryfonka z trudem powstrzymywała śmiech. Profesor McGonagall rozmawiająca z mugolskim przedmiotem to był niecodzienny widok. Postanowiła jednak pomóc nauczycielce i wszystko jej wytłumaczyła.

***

Powoli zmierzała w stronę dormitorium. Miała nadzieję, że nie spotka swojego współlokatora. Nie była jeszcze na to gotowa.

Przejście w obrazie otworzyło się, ukazując salon i pewnego tajemniczego mężczyznę. Hermiona przyłożyła rękę do ust, nie wierząc w to, co widzi. Ile to już czasu? 

***

  Witam Was w tym okropnym dniu (a przynajmniej dla mnie). Wiem, że rozdział jest krótki i szczerze mówiąc (a raczej pisząc) inaczej go sobie wyobrażałam. No, ale, co zrobisz? No, nic nie zrobisz! Nie chcę się za bardzo rozpisywać, bo czeka mnie nocny maraton z moją "ukochaną" matematyką. Chcę Was tylko prosić żebyście komentowali. To naprawdę dodaje weny, a ja widzę ile jest wyświetleń (no chyba, że czyta to jedna osoba, która ciągle wchodzi i wychodzi). Kolejny rozdział pojawi się jeszcze jakoś w październiku. 

Pozdrawiam